The Question about Fasting

Gospel Reading Mark 2:18-22
The Question about Fasting

 

18The disciples of John and of the Pharisees were accustomed to fast. People came to [Jesus] and objected, “Why do the disciples of John and the disciples of the Pharisees fast, but your disciples do not fast?” 19Jesus answered them, “Can the wedding guests fast while the bridegroom is with them? As long as they have the bridegroom with them they cannot fast. 20But the days will come when the bridegroom is taken away from them, and then they will fast on that day. 21No one sews a piece of unshrunken cloth on an old cloak. If he does, its fullness pulls away, the new from the old, and the tear gets worse. 22Likewise, no one pours new wine into old wineskins. Otherwise, the wine will burst the skins, and both the wine and the skins are ruined. Rather, new wine is poured into fresh wineskins.”
Joy of the Feast in Place of Fasting

Some scholars opine that if we use socio-cultural insights in reading the Bible, the passage “And the Word became flesh” (Jn 1:14) should really read “And the Word became a Jew.” This shows that when the Son of God took on our human nature, he became a man of a particular culture which became his second nature. Jesus therefore thought, dressed, ate, prayed, and acted like a Jew. He spoke Aramaic, attended the synagogue service, took a trade, and followed the customs of his people. But in a real sense, Jesus was also a “marginal Jew.” On many religious/cultural issues, he countered his culture: he rejected Mosaic purity on food, opposed the current understanding of the Sabbath, welcomed women to his group, and consorted with the outcasts of society. He ate while others fasted. In today’s Gospel, some people object that his disciples do not fast, which is really a criticism of his ways and teaching on matter of fasting.


Jesus’ ministry somehow continued John the Baptist’s. They both called for repentance to welcome the reign of God. But Jesus proclaims God’s love for his people and their salvation in him. Fasting (Hebrew ta’anit) is an act of humiliation. People humble themselves before God to move God to action in their behalf. But the reign of God already comes with Jesus and in him; there is no need of self-humiliation to persuade God to act.


This conviction about God’s pure grace and unmerited love makes Jesus compare the reign of God to a wedding banquet. He is the bridegroom and his followers are the guests at the wedding feast. In the wedding there is joy and communion, satisfaction of body and spirit. It would be an insult (to God who prepared the banquet) or an indication that they did not approve of the wedding if they refused to attend the wedding (that is, if they fasted).

Pagbasa ng Ebanghelyo Marcos 2:18-22
Ang Tanong tungkol sa Pag-aayuno
 

18 Nakaugalian ng mga alagad ni Juan at ng mga Pariseo ang pag-aayuno. Lumapit ang mga tao kay [Jesus] at tumutol, "Bakit nag-aayuno ang mga alagad ni Juan at ang mga alagad ng mga Pariseo, ngunit ang iyong mga alagad ay hindi nag-aayuno?" 19 Sinagot sila ni Jesus, “Maaari bang mag-ayuno ang mga panauhin sa kasalan habang kasama nila ang kasintahang lalaki? Hangga't kasama nila ang kasintahang lalaki, hindi sila maaaring mag-ayuno. 20 Ngunit darating ang mga araw na aalisin sa kanila ang kasintahang lalaki, at pagkatapos ay mag-aayuno sila sa araw na iyon. 21 Walang nagtatahi ng kapirasong tela na hindi pa nalalaba sa lumang balabal. Kung gagawin niya, ang kapunuan nito ay humihila, ang bago mula sa luma, at ang luha ay lumalala. 22 Gayundin, walang nagbubuhos ng bagong alak sa mga lumang sisidlang balat. Kung hindi, ang alak ay mapupuksa ang mga balat, at ang alak at ang mga balat ay masisira. Sa halip, ang bagong alak ay ibinubuhos sa bagong sisidlang balat.”
Kagalakan ng Pista sa Kapalit ng Pag-aayuno

Ang ilang mga iskolar ay nag-iisip na kung gagamit tayo ng mga sosyo-kultural na pananaw sa pagbabasa ng Bibliya, ang talatang "At ang Salita ay naging laman" (Jn 1:14) ay dapat talagang basahin ang "At ang Salita ay naging isang Hudyo." Ito ay nagpapakita na noong kinuha ng Anak ng Diyos ang ating pagiging tao, siya ay naging isang tao ng isang partikular na kultura na naging kanyang pangalawang kalikasan. Kaya naman nag-isip si Jesus, nagbihis, kumain, nanalangin, at kumilos na parang isang Hudyo. Nagsasalita siya ng Aramaic, dumalo sa paglilingkod sa sinagoga, nakipagkalakalan, at sumunod sa mga kaugalian ng kanyang mga tao. Ngunit sa totoong diwa, si Jesus ay isa ring “marginal na Hudyo.” Sa maraming isyu sa relihiyon/kultura, tinutulan niya ang kanyang kultura: tinanggihan niya ang kadalisayan ng Mosaic sa pagkain, sinalungat ang kasalukuyang pang-unawa sa Sabbath, tinatanggap ang mga kababaihan sa kanyang grupo, at nakisama sa mga itinaboy ng lipunan. Kumain siya habang nag-aayuno ang iba. Sa Ebanghelyo ngayon, ang ilang mga tao ay tumututol na ang kanyang mga alagad ay hindi nag-aayuno, na talagang isang pagpuna sa kanyang mga paraan at pagtuturo tungkol sa pag-aayuno.


Ang ministeryo ni Jesus sa paanuman ay nagpatuloy sa ministeryo ni Juan Bautista. Pareho silang nanawagan ng pagsisisi upang salubungin ang paghahari ng Diyos. Ngunit ipinahayag ni Jesus ang pag-ibig ng Diyos sa kanyang mga tao at ang kanilang kaligtasan sa kanya. Ang pag-aayuno (Hebrew ta’anit) ay isang gawa ng kahihiyan. Ang mga tao ay nagpapakumbaba sa kanilang sarili sa harap ng Diyos upang kumilos ang Diyos para sa kanila. Ngunit ang paghahari ng Diyos ay dumating na kay Jesus at sa kanya; hindi na kailangan ng pagpapahiya sa sarili para hikayatin ang Diyos na kumilos.


Ang pananalig na ito tungkol sa dalisay na biyaya ng Diyos at hindi karapat-dapat na pag-ibig ay ginawa ni Jesus na ihambing ang paghahari ng Diyos sa isang piging sa kasal. Siya ang lalaking ikakasal at ang kanyang mga tagasunod ay ang mga panauhin sa piging ng kasalan. Sa kasal ay may kagalakan at komunyon, kasiyahan ng katawan at espiritu. Ito ay isang insulto (sa Diyos na naghanda ng piging) o isang indikasyon na hindi nila sinang-ayunan ang kasal kung tumanggi silang dumalo sa kasal (iyon ay, kung sila ay nag-ayuno).